ศีลศักดิ์สิทธิ์ 7 ประการ (7 Holy Sacraments) เป็นเครื่องหมายภายนอกอันศักดิ์สิทธิ์ที่เรามองเห็นและสัมผัสได้ ซึ่ง “พระเยซูเจ้า ทรงตั้งขึ้น” เพื่อประทานพระหรรษทานให้แก่ผู้รับศีลศักดิ์สิทธิ์ คือ

1. ศีลล้างบาป (Baptism)
2. ศีลกำลัง (Confirmation)
3. ศีลอภัยบาป (Penance)
4. ศีลมหาสนิท (Eucharist / Holy Communion)
5. ศีลเจิมคนไข้ (Anointing of the Sick)
6. ศีลบวช (Holy Orders)
7. ศีลสมรส (Martrimony)

เป็นศีลเริ่มต้นที่ผู้จะเป็นลูกของพระเจ้าจะต้องผ่านการรับศีลล้างบาป โดยรับเพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น เพื่อให้มีเครื่องหมายหรือ “ตรา” ที่ประทับอยู่ในวิญญาณอย่างถาวร ไม่มีวันลบเลือน ได้เกิดใหม่ฝ่ายจิตวิญญาณ เป็นบุตรบุญธรรมของพระเจ้า และ ได้เป็นสมาชิกของพระศาสนจักร โดยศีลล้างบาปจะเป็นการล้างบาปกำเนิด และ บาปอื่น ๆ ที่เคยกระทำมาทั้งสิ้น ถ้าไม่ได้รับศีลล้างบาปจะไม่สามารถรับศีลสำคัญอีก 6 ศีลได้เลย

ผู้ที่ผ่านการเรียนคำสอนคาทอลิกอย่างถูกต้องตามข้อกำหนดของพระศาสนจักร (ใช้เวลาประมาณ 1 ปีในการเรียนคำสอน) ก็จะได้รับการถามอีกครั้งว่า 'เขามีความตั้งใจแน่วแน่ในการจะเข้ารับศีลล้างบาปหรือไม่' ถ้าเขายืนยันความแน่วแน่ก็จะได้รับการโปรดศีลล้างบาป

โดยผู้โปรดศีลล้างบาปได้ คือ พระสังฆราช, พระสงฆ์ , สังฆานุกร เท่านั้น (ยกเว้นกรณีจำเป็นเพื่อช่วยคนที่กำลังจะตายให้ได้รับศีลล้างบาป ทุกคนสามารถโปรดศีลล้างบาปให้ผู้อื่นได้ - เพราะต้องมีการปรกมือเหนือหัว ผู้กระทำจึงต้องเตรียมชีวิตจิตวิญญาณมาอย่างดี)

เครื่องหมายสำคัญของศีลล้างบาปมี 4 อย่าง คือ น้ำ, เทียน, ผ้าขาว, น้ำมันคริสมา

1. น้ำ หมายถึง การชำระล้างบาปกำเนิดและการเกิดใหม่ในพระตรีเอกภาพ โดยการจุ่มตัวลงไปในน้ำจนมิดหัวสักครู่หนึ่ง คือ การตายไปแล้วจากชีวิตเก่า และ เมื่อโผล่พ้นน้ำมาลมหายใจแรกที่สูดเข้าไป ก็คือ ชีวิตใหม่
   
   
2. น้ำมันคริสมา หมายถึง การประทับตราของพระเจ้าลงบนกายและจิตวิญญาณของเรา โดยผู้โปรดศีลล้างบาปจะเขียนกางเขนบนหน้าผากด้วยน้ำมันคริสมา
   
   
3. ผ้าขาว หมายถึง การสวมใส่ชีวิตใหม่ในพระคริสต์ เป็นชีวิตที่ขาวสะอาดซึ่งเราจะต้องรักษาเอาไว้ตลอดชีวิต
   
   
4. เทียน หมายถึง การมอบแสงสว่างของพระคริสต์ เพื่อช่วยนำทางเราให้ประพฤติดี เป็นแบบอย่างชีวิตที่ดี ให้เป็นแสงสว่างให้กับผู้อื่น
   
   

ศีลศักดิ์สิทธิ์ที่พระเยซูคริสต์เป็นผู้ตั้งขึ้น ในวันพฤหัสศักดิ์สิทธิ์ในระหว่างอาหารค่ำมื้อสุดท้ายของพระองค์ โดยมอบพระกายและพระโลหิตของพระองค์ให้เป็นศีลมหาสนิท เพื่อให้เป็นอาหารสำหรับฝ่ายจิตวิญญาณ เพราะพระเยซูคริสต์ต้องการอยู่ใกล้ชิดกับมนุษย์ เป็นอาหารสำหรับฝ่ายวิญญาณ และ เป็นเครื่องบูชาเพื่อมนุษย์ตลอดไป

ศีลมหาสนิทเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ที่รับได้ไม่จำกัดตลอดชีวิต แต่จะต้องมีการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีก่อนเท่านั้น ดังนั้น การจะเข้าไปรับศีลมหาสนิทจะต้องเตรียมวิญญาณให้ดีก่อน โดยไม่ตกอยู่ในสถานะของบาปหนัก รับศีลอภัยบาปมาเรียบร้อยและทำพลีกรรมชดใช้โทษบาปเป็นอย่างดี อดอาหารและเครื่องดื่มต่าง ๆ ก่อนรับศีลมหาสนิท กระคุ้นความรักและความกระหายที่อยากจะรับศีลมหาสนิทใกล้ชิดกับพระองค์

ถ้าเรามีบาปหนักแล้วเข้าไปรับศีลมหาสนิท จะกลายเป็นการทำบาปหนัก ซึ่งเรียกว่า ทุราจารศีลมหาสนิท ซึ่งต้องรีบรับศีลอภัยบาปและชดใช้โทษบาปทันที บาปหนัก เช่น การฆ่าคนไม่ว่าจะโดยวิธีการใด, การเข้าร่วมก่อการร้ายทำร้ายผู้คน ฯลฯ

"จงรับพระจิตเจ้าเถิด ท่านทั้งหลายอภัยบาปของผู้ใด บาปของผู้นั้นก็ได้รับการอภัย ท่านทั้งหลายไม่อภัยบาปของผู้ใด บาปของผู้นั้นก็ไม่ได้รับการให้อภัยด้วย" (ยอห์น 20:22-23) พระเยซูคริสต์ทรงตั้งศีลอภัยบาปขึ้นมา เพราะแม้ว่าเราจะได้รับศีลล้างบาปแล้ว แต่พวกเราก็ยังทำบาปกันอยู่ หรือ ยังกลับไปตกอยู่ในความบาปได้อีก พระองค์ทรงตั้งศีลนี้เพื่ออภัยความผิดและเยียวยาพวกเรา

ก่อนที่เราจะเข้าไปรับศีลอภัยบาป เราจะต้องอธิษฐานขอต่อพระเจ้า โปรดช่วยให้เราได้เห็นถึงการบาปที่เราได้กระทำมา ให้มีสำนึกในความผิดที่เราได้ทำไป ได้ขอโทษต่อพระองค์ และ ตั้งใจที่จะไม่ทำบาปเหล่านั้นอีกเลย

แล้วจึงค่อยมาสารภาพบาปกับพระสงฆ์ ในห้องฟังแก้บาป โดยพระสงฆ์จะเป็นผู้กล่าวให้อภัยโทษบาปของเรา (โดยสิทธิ์อำนาจที่พระองค์มอบให้แก่พระสงฆ์) และบอกให้เราไปทำกิจใช้โทษบาปอะไรบ้าง เช่น สวดสายประคำ, อดเนื้อ อดอาหาร, ทำกิจเมตตาสงเคราะห์ผู้ป่วย ฯลฯ

จุดสำคัญที่สุดของศีลอภัยบาป คือ การที่ตัวเราเป็นทุกข์ถึงบาป เสียใจที่ได้กระทำบาป ทำไม่ดีต่อตัวเราและผู้อื่น พร้อมกับมีความตั้งใจที่จะไม่ทำบาปนั้นอีก โดยพระศาสนจักรพิจารณาบาปตามพระบัญญัติ 10 ประการ, บทบัญญัติพื้นฐานของพระศาสนจักร, บาปต้น 7 ประการ (พยศชั่ว) แยกได้ดังนี้

"พระบิดาทรงส่งเรามาฉันใด เราก็ส่งท่านทั้งหลายไปฉันนั้น ตรัสดังนี้แล้ว พระองค์ทรงเป่าลมเหนือเขาทั้งหลาย ตรัสว่า จงรับพระจิตเจ้าเถิด" (ยอห์น 20:21-22) ศีลกำลังจึงเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ที่อัญเชิญพระหรรษาทานแห่งพระจิตเจ้ามาสู่วิญญาณ โดยการปรกมือ และ ทำการเจิมด้วยน้ำมันคริสมา ประทับตราของพระคริสต์ลงดวงจิตวิญญาณไม่ลบเลือน ทำเพียงครั้งเดียวก็มีผลตลอดไป

ศีลกำลังจึงเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ที่สองต่อจากศีลล้างบาป ผู้ที่รับศีลกำลังแล้วสามารถเผยแผ่และปกป้องคำสั่งสอนของพระคริสตเจ้าและพระศาสนจักรได้อย่างกล้าหาญ โดยพระจิตเจ้าจะเป็นผู้ประทานพระพร 7 ประการ เพื่อให้เราได้มีส่วนรวมในพันธกิจของพระเยซูคริสต์

โดยพระจิตเจ้ามีภาพสัญลักษณ์ทั้งหมดดังนี้

1. นกพิราบ หมายถึง สันติภาพ ความสุภาพถ่อมตน และความหวัง "พระจิตเจ้าเสด็จลงมาเหนือพระองค์ มีรูปร่างที่เห็นได้ดุจดังนกพิราบ แล้วมีเสียงดังจากสวรรค์ว่า ท่านเป็นบุตรสุดที่รักของเรา เป็นที่โปรดปรานของเรา" (ลูกา 3:22)
   
   
2. ไฟ หมายถึง การชำระให้บริสุทธิ์ ร้อนรน ส่องสว่างนำทาง "เขาเห็นเปลวไฟลักษณะเหมือนลิ้น แยกไปอยู่เหนือศรีษะของเขาแต่ละคน ทุกคนได้รับพระจิตเจ้าเต็มเปี่ยม" (กิจการ 2:3)
   
   
3. น้ำ หมายถึง ชำระล้าง ให้ชีวิตใหม่ ให้ความสมบูรณ์ "แต่ผู้ที่ดื่มน้ำซึ่งเราจะให้นั้น จะไม่กระหายอีก น้ำที่เราจะให้เขาจะกลายเป็นธารน้ำในตัวเขา ไหลรินเพื่อชีวิตนิรันดร" (ยอห์น 4:14)
   
   
4. ลม มองไม่เห็น ไม่มีรูปร่าง แต่เราสัมผัสและมีชีวิตอยู่ได้เพราะพลังของลม "ลมย่อมพัดไปในที่ลมต้องการ ท่านได้ยินเสียงลมพัด แต่ไม่รู้ว่าลมพัดมาจากไหนและจะพัดไปไหน ทุกคนที่เกิดจากพระจิตก็เป็นเช่นนี้" (ยอห์น 3:8)
   
   
5. มือ ซึ่งพระเยซูใช้การปกมือเพื่อรักษาผู้ป่วย ใช้การอวยพรแก่เด็ก ๆ และ สาวกใช้การปกมือเพื่อประทานพระจิต "เปโตรและยอห์นจึงปกมือเหนือเขาทั้งหลายและเขาเหล่านั้นก็ได้รับพระจิตเจ้า" (กิจการ 8:17)
   
   
6. นิ้ว หมายถึง พระจิตเจ้าซึ่งเป็นนิ้วพระหัตถ์ขวาของพระเจ้า "พระบัญญัติของพระเจ้าถูกจารึกไว้บนศิลา ด้วยนิ้วพระหัตถ์ของพระเจ้า" (อพยพ 31:18)
   
   
7. เมฆและแสงสว่าง หมายถึง ความสว่างของพระจิตเจ้าจะเผยความจริงของพระเจ้าแก่เรา "พระจิตเจ้าประทับในเมฆ นำชาวอิสราเอลในถิ่นทุรกันดาร" (อพยพ 40:36-38)
   
   

ศีลบวชเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ซึ่งพระเยซูเป็นผู้ตั้งขึ้นพร้อม ๆ กับศีลมหาสนิท "จงทำดังนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด" (ลูกา 22:19) ซึ่งหมายความว่า พระเยซูมีพระประสงค์ให้อัครสาวกทำพิธีมหาสนิท อัครสาวกจึงได้รับการตั้งให้เป็นผู้กระทำพิธีมหาสนิท และ ให้พันธกิจที่พระเยซูฝากไว้กับบรรดาอัครสาวกนั้นได้รับการปฏิบัติ รักษา สืบทอดต่อกันไปจนกว่าจะสิ้นพิภพ

อัครสาวกได้สร้างตำแหน่ง 'สังฆานุกร' (โปรแตสแตนท์เรียกว่า ผู้ช่วยงานพิธี) ตามพระวจนะที่ว่า "แล้วเราจะแต่งตั้งเขาให้ทำหน้าที่แจกอาหาร เขานำคนทั้งเจ็ดคนมาอยู่ต่อหน้าบรรดาอัครสาวกซึ่งอธิษฐานภาวนาและปกมือเหนือเขา" (กิจการ 6:2-6) ซึ่งสังฆานุกรถูกเลือกมาจากบรรดาสานุศิษย์มาเพื่อทำหน้าที่บริการคนยากจน

ในสมัยยุคเริ่มต้นของพระศาสนจักร ตำแหน่ง 'พระสงฆ์' ถูกเรียกว่า 'ผู้อาวุโส' ตามที่เปโตรซึ่งเป็นศิลาของพระศาสนจักรได้ผูกเอาไว้ในพระธรรมกิจการ 1 เปโตร 5:1-3 ซึ่งทำให้ผู้อาวุโสต้องมีหน้าที่อภิบาลดูแลฝูงแกะ ประกาศข่าวดี และ เพราะอัครสาวกเปโตรได้ส่งมอบหน้าที่สำคัญ คือ การประกอบพิธีมหาสนิทให้แก่ผู้อาวุโสเป็นผู้กระทำ รวมถึงศีลศักดิ์สิทธิ์ที่เหลือทั้งหมดในฐานะผู้แทนในการทำงานของพระคริสตเจ้า (ทำงานตามพันธกิจหน้าที่) พระสงฆ์จึงต้องมีชีวิตที่เลียนแบบอัครสาวกด้วย คือ ถือความบริสุทธิ์ ถือความนบนอบ (ให้พระเจ้าใช้งานได้ทุกอย่าง) และ ถือความยากจน (ไม่ติดในโลก)

ด้วยเหตุเรื่องคุณสมบัติที่ถูกต้องชอบธรรมในการประกอบพิธีมหาสนิทตามที่พระเยซูเจ้าเป็นผู้คัดเลือกคนงาน ผู้ที่เหมาะสมจึงต้องเป็นนักบวช มิใช่ ชายใดก็ได้ซึ่งมีครอบครัว มีความกังวลในการจะไปถิ่นทุรกันดาร (เพราะกลัวภรรยาไม่พอใจ) มีความมุ่งหวังในการเงิน (เพราะต้องใช้เลี้ยงดูภรรยาและบุตร)

ในกลุ่มนักบวชด้วยกันเอง ก็จะมีผู้ที่เหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้าเพื่อการปกครอง พระศาสจักรจึงกำหนดตำแหน่ง พระสังฆราช (หัวหน้าของบรรดานักบวช หรือ อัครสาวก) สำหรับผู้ที่จะใช้ชีวิตเลียนแบบพระเยซูคริสต์อย่างสมบูรณ์ ในฐานะผู้แทนการทำงานที่พระเยซูคริสต์ทรงมอบให้ไว้ เพื่อทำหน้าที่สั่งสอนความเชื่อ ปกครอง และ อภิบาลกลุ่มคริสตชนในภาพรวม

ดังนั้น หัวหน้าของนักบวชจึงสืบต่ออำนาจจากอัครสาวก เพื่อให้พระศาสนจักรดำรงอยู่เป็นนิจ มีหน้าที่ในการโปรดศีลบวชให้แก่นักบวชเพื่อเป็นพระสงฆ์ โดยพระสงฆ์มีผู้ช่วยงานพิธีที่เรียกว่าสังฆานุกร

ศีลบวชจึงเป็นศีลศักดิ์สิทธิ์ที่พระเยซูเจ้าตั้งขึ้น โดยให้อัครสาวกทำหน้าที่เลือกสาวกที่เหมาะสมให้ขึ้นมาเป็นหัวหน้า (คือ พระสังฆราช) ของกลุ่มสาวก (คือ คริสตจักรที่เกิดขึ้นเป็นกลุ่ม ๆ และกระจายออกไป) เพื่อให้หัวหน้าสืบทอดอำนาจศักดิ์สิทธิ์และปกครองบรรดาสาวก (คือ พระสงฆ์) ที่อยู่ภายใต้การปกครอง ทำหน้าที่ประกาศข่าวประเสริฐ โปรดศีลศักดิ์สิทธิ์ทั้ง 7 แก่บรรดาสัตบุรุษ (คือ ผู้ศรัทธาทั่วไป) โดยมีผู้ช่วยพระสงฆ์ (คือ สังฆานุกร) เป็นผู้ช่วยงานปลีกย่อยในการประกอบพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์

ศีลสมรสเป็นไปตามพระวจนะ "ชายจะละบิดามารดาไปสนิทอยู่กับภรรยาของตนและชายหญิงจะเป็นเนื้อเดียวกัน" (มัทธิว 19:5-6) ศีลสมรสของพระศาสนจักรคาทอลิกประกอบให้กับชายและหญิงตามเพศกำเนิดเท่านั้น เพราะศีลสมรสมีจุดประสงค์เดียว คือ เพื่อให้มีบุตร ผู้ที่จะเข้ารับศีลสมรสจะต้องเข้าอบรมศีลสมรสเป็นเวลา 3 เดือน เพื่อเข้าใจถึงบทบาทของคู่ชีวิต หน้าที่ของการมีบุตร และ หน้าที่ของการเป็นพ่อแม่

ศีลสมรสมีความพิเศษที่ว่า คู่สมรสเป็นผู้ประกอบพิธีสมรสแก่กันและกัน โดยมีพระสงฆ์ซึ่งเป็นผู้แทนของพระศาสนจักรเป็นพยาน โดยผูัที่จะเข้ารับศีลสมรสได้จะต้องมี 3 สิ่งครบถ้วน คือ

1. ความรัก เป็นพื้นฐานในการใช้ชีวิตร่วมกันจนกว่าจะตายจากกัน
2. อิสระ ในการเลือกคู่ชีวิตในการแต่งงาน และ ห้ามคลุมถุงชน
3. เจตนาจะมีบุตรและยอมรับบุตรที่เกิดมา

ศีลสมรสมีความศักดิ์สิทธ์อย่างยิ่ง หากมีไม่ครบ 3 ข้อ พระศาสนจักรจะไม่ประกอบศีลสมรสให้ (คือ เข้าร่วมเป็นพยาน) และ เมื่อได้รับศีลสมรสแล้วจึงไม่สามารถหย่าร้างได้ เพราะได้กล่าวสัญญาต่อกันและกันแล้วว่า 'จนกว่าชีวิตจะหาไม่' ตามพระวจนะที่ว่า "สิ่งที่พระเจ้าทรงรวมกันเอาไว้ มนุษย์อย่าได้แยกเลย" (มัทธิว 19:5-6)

เดิมทีพระศาสนจักรเรียกศีลนี้ว่า 'ศีลทางสุดท้าย' ซึ่งก็หมายถึงการเตรียมตัวเดินทางไปสู่ความตาย เพราะผู้ที่จะได้รับศีลนี้ ก็คือ ผู้ที่กำลังจะตายนั่นเอง แต่ไม่ได้มีความหมายแบบนั้นเสมอไป เพราะศีลศักดิ์สิทธิ์ที่พระเยซูทรงตั้งขึ้นนี้ ก็เพื่อประทานพละกำลังแก่ผู้สูงอายุ หรือ ผู้เจ็บป่วย จะได้ต่อสู้กับความยากลำบากนั้นด้วยความพากเพียร พระจิตเจ้าเองจะบรรเทาความเจ็บป่วยของกายและความอ่อนล้าของจิตวิญญาณด้วย และ ยังชำระวิญญาณให้บริสุทธิ์ หากผู้นั้นใกล้จะตาย เพื่อเตรียมตัวเข้าสู่สวรรค์ ตามพระวจนะ "ในนามของเรา เขาจะปกมือเหนือคนเจ็บและคนเจ็บเหล่านั้นก็จะหายจากโรคภัย" (มาระโก 16:17-18)

ดังนั้น ผู้ที่รับศีลเจิมคนไข้จึงเป็นเด็กที่เจ็บป่วยทั่วไปก็ได้ เพื่อช่วยบรรเทาฝ่ายกายและวิญญาณ และสำหรับผู้ที่อยู่ในวาระใกล้จะตายสมควรจะได้รับศีลเสบียงสุดท้าย คือ การได้รับศีลมหาสนิท (รับพระกายและพระโลหิต) เป็นครั้งสุดท้าย เพื่อช่วยให้วิญญาณได้ติดสนิทกับพระเยซูคริสต์ ก่อนจะเดินทางไปแดนผู้ตาย