หนึ่งชีวิตของเราแต่ละคน ล้วนแต่มีเรื่องราวของตัวเอง และถ้าเรื่องราวต่าง ๆ เหล่านั้นมันไม่เกิดขึ้นกับเรา เราก็อาจไม่เป็นเราดังที่เราเป็นในทุกวันนี้ เช่นเดียวกันกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม

ผมเป็นแค่ปุถุชนธรรมดา เป็นแค่ละอองธุลีฝุ่นในห้วงจักรวาล ที่มาล่องลอยอยู่แค่ช่วงเวลาหนึ่งในไทม์ไลน์ของมนุษย์ ในวันหนึ่งผมจะถูกกาลเวลาลบผมออกไปจากผืนทรายแห่งกาลเวลาที่อนันตกาล ไม่มีใครที่จะจดจำผม และ ไม่มีใครที่จะเอ่ยถึงผม ผมจะถูกลืมเมื่อชีวิตผมจบสิ้นลง และการให้ใครจดจำผมไว้นั้น ก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญในการมีชีวิตอยู่ของผมเลย

แต่หลายเรื่องราวก็มีคุณค่าที่จะเล่าสู่กันฟัง

แม้ตัวเนื้อเรื่องและตัวละครอาจต้องดูหม่นหมองและเจ็บปวดในหลายก้าวเดินของชีวิต แต่ก็นั่นหละชีวิต มันเป็นธรรมดาอย่างนั้น และ ผมอยากจะแบ่งปันเรื่องราวธรรมดา ๆ เหล่านั้นของผมในบางก้าวเดินให้คุณได้ฟังผ่านตัวอักษร และคุณจะไม่ได้เห็นผมร่ายประวัติการศึกษา การทำงาน ผลงาน เกียรติประวัติงานสอนต่าง ๆ เพราะมันไม่ได้มีคุณค่าอะไรกับผมอีกแล้วในเวลานี้

คุณเคยจำย้อนเข้าไปในความทรงจำที่เด็กที่สุดของคุณได้มากเท่าไหร่ ? ความทรงจำของผม ไม่ใช่สิ สัมผัสที่เหมือนผมจะยังคงจำได้ทุกอณู แม้จะผ่านมา 40 กว่าปีแล้ว

ผมตื่นและลืมตาอยู่บนที่นอนเก่า ๆ มีมุ้งสีเหลืองอ่อน มองออกไปทางขวามีช่องหน้าต่างไม้ ที่เลื่อนเปิดปิดได้ ผมไม่รู้แน่ชัดว่าตอนนั้นผมอายุเท่าไหร่ แต่ผมจำได้ว่า เท้าและมือของผมเหมือนเด็ก และน่าจะอายุราว ๆ 4-5 ขวบเท่านั้น

ผมรู้สีกโศกเศร้าและจำประโยคในใจของผมตอนนั้นได้ว่า "เราเกิดมาอีกแล้วหรือ" ผมรู้สึกหม่นหมอง และรู้สึกถึงความเหนื่อยขึ้นมา .. แล้วผมก็เติบโตขึ้นมาท่ามกลาง "ซ่อง" ที่ค้าประเวณีแหล่งใหญ่ที่สุดกลางอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่

ความเศร้าที่เหมือนเป็นผู้ให้กำเนิดผม ยังคงนั่งอยู่และทักทายผมในทุกวันจนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนที่ผมกำลังโตขึ้น ผมก็เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไป ที่มีเพื่อนเล่น ที่บ้าน ที่โรงเรียน เมื่อมีกิจกรรมอะไรต้องทำ ผมก็ทำ

แต่ผมก็ยังคงรู้สึกแปลกแยกและโดดเดี่ยว ถ้ามีโอกาส ผมก็จะหลบเพื่อนไปอยู่คนเดียว ถ้าในโรงเรียนก็หลบไปอยู่ห้องสมุด ถ้าอยู่บ้าน ผมก็จะไปร้านหนังสือสุริวงศ์บุคเซนเตอร์ เพราะเดินไปได้ไม่ไกล

ที่จริง ผมอยากจะหนีไปจากโลกใบนี้ตั้งแต่ยังเด็กซะงั้น แต่แค่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่า การฆ่าตัวตาย คือ วิธีที่มนุษย์ผู้ใหญ่เขาเลือกกัน

ก่อนที่ผมจะอายุ 9 ขวบ ผมเขียนไดอารี่เป็นแล้ว ผมใช้สมุดเล่มละ 2 บาทนั่นหละเขียนทุกสิ่งที่อยู่ในใจของผม ถ้าผมไม่สามารถเขียนได้ ผมจะแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เหมือนกับว่า บ้านของผมอยู่บนนั้น มีใครบนนั้น มีสักคน หรือ หลายคนกำลังเฝ้ารอที่จะคุยกับผมอยู่ ในตอนกลางคืนปิดเทอมฤดูร้อน ผมชอบดูดาวเคลื่อนไปอย่างอ้อยอิ่ง มันรู้สึกถึงความเคว้งคว้าง ที่เงียบสงบและสวยงาม แล้วผมก็จะเผลอพูดความในใจของผมออกมากับดวงดาวผ่านสายตาที่ผมจ้องมองมัน

ในเช้าวันหนึ่งโรงเรียนตั้งขบวนพานักเรียนเดินไปวัดคาทอลิกที่ติดกัน ตอนนั้นผมอยู่ประถมห้า ผมได้นั่งในวัดขนาดใหญ่ ตรงกลางมีโลงศพคลุมด้วยผ้าสีทอง ผมได้รับชีทกระดาษโรเนียวสีน้ำตาล มีบทเพลงให้ผมร้อง ในจังหวะที่เสียงเปียโนได้เริ่มไปได้สักครู่นั้นเอง ทั้งวัดก็ลุกโพลนขึ้นด้วยแสงสว่างสีขาววาบ สวยงามและมีกลิ่นหอมอย่างน่าประหลาดใจแก่ผม ทั่วทั้งวัดเงียบสงบ เหมือนมีแค่ผมกับคน ๆ หนึ่งเท่านั้น

แล้วผมก็กลับมาอยู่ในโลกเดิมอีกครั้ง แต่ผมรู้สึกตื่นตัวและมีพลัง สัมผัสได้ถึงสายน้ำบางอย่างในตัวของผมไหลเวียนอย่างเย็นฉ่ำ แล้วผมก็ระลึกรู้ได้โดยทันทีว่า นั่นคือ รูปกางเขนขององค์พระผู้เป็นเจ้าของผม และ ข้อความที่ติดอยู่ด้านล่างนั้น คือ ถ้อยคำที่พระองค์ต้องการบอกกับผม "เรา คือ องค์แห่งความรัก"

ผมใช้ชีวิตตามกระแสโลก โดยที่ไม่รู้ตัวว่า พระเจ้าไม่เคยทอดทิ้งผมเลย แต่ผมก็ใช้ชีวิต ต่อสู้กับความปรารถนาของหัวใจจนพังพินาศยับเยิน ผมเสพทั้งยา ติดบุหรี่ เหล้าและเซ็กส์ ผมใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อตอบสนองความปราถนาลึก ๆ คือ หนีความโศกเศร้าในหัวใจของผม และผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

ในคืนวันปีใหม่ราว ๆ ปี 2000 ผมยืนโง่ ๆ อยู่กลางถนนสีลมคนเดียว เดินเคว้งคว้างไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้จะไปหาเซ็กส์ หรือ จะไปหายา หรือ จะไปหาเหล้าเข้าปากดี แต่แล้วผมก็รู้สึกเหงาอย่างประหลาด เหมือนโลกนี้ไม่ใช่ที่ที่ผมควรจะอยู่ ผมเดินอย่างอ้อยอิ่งคนเดียวไปตามถนนนราธิวาสจนถึงถนนพระรามสาม แค่เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย หนึ่งในนั้น คือ ผมจะตายอย่างไรดี

เมื่อผมพาชีวิตที่พังยับเยิน กลับมาให้แม่ซ้ำเติมที่เชียงใหม่ ผมไม่ได้สนใจอะไรแม่หรอก เพราะแม่ก็ไม่เคยสนใจอะไรผมอยู่แล้ว ผมกลับมาอยู่กับแม่ได้แค่ 5 ปีเท่านั้น แม่ก็ตาย ในคืนที่แม่ตายจากไป ลึกๆ ในใจผมก็แปลกแยกและมีมุมหนึ่งตะโกนบอกผมว่า "ดีแล้ว ตายไปแล้วจะได้จบ ๆ กันเสียที" แต่ประโยคที่แม่บอกผมด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "มึงจำเอาไว้นะ ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ชีวิตมึงจะไม่เหมือนเดิม" มันวนเวียนอยู่ในหัวผม แม้กระทั่งวันที่ผมนั่งเหม่อดูไฟลุกโหมร่างของแม่ที่เชิงตะกอน เสียงของแม่ก็ยังก้องอยู่ในใจของผม

ราวกับผมต้องคำสาป หลังการตายของแม่แค่ 1 เดือนกว่า ๆ เท่านั้น โรคจิตเวชผมกำเริบรุนแรงอย่างฉับพลัน ผมป่วยเป็นโรค OCD ชนิดรุนแรง ห้วงเวลานั้น ความคิดผมจะชวนย้ำ ๆ ให้ผมเอามีดไปเสียบพุงชาวบ้านเล่น และผมก็เป็นคนที่ห้ามใจตัวเองยากเสียด้วย ผมจึงลงเอยด้วยการทานยาคอมิปามีนและกลายเป็นเหมือนคนที่ตายไปแล้ว ผมนอนวันละเกือบ 17-18 ชั่วโมง กินแค่วันละ 1 ครั้ง ยาวนาน เกือบ ๆ 2 ปี



ในปัจจุบันผมยังคงป่วยด้วยโรค OCD อย่างรุนแรง แต่เหมือนโลกยังสนุกกับผมไม่พอ เมื่อผมเริ่มดีขึ้นหลังกินยามาได้เกือบ 2 ปี ผมก็ตรวจพบเนื้องอกในโพรงกระดูกสันหลัง ต้องผ่าตัดเอามันออก แต่ก็แลกมาด้วยการเป็นผู้พิการไปซีกซ้าย ผมตัดสินใจไม่ผ่าตัด และมันยังอยู่ในร่างกายของผมจนถึงขณะนี้

เมื่อผมเลิกทานยาคอมิปามีนและหันมาสู้กับมันด้วยตัวเอง ชีวิตในแต่ละวันก็เจ็บปวดมาก แต่ก็ทำให้ผมหาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ และ ผมได้รับศีลล้างบาปเสียทีในปี 2009 โดยพ่อเจ้าวัดในขณะนั้น คือ พ่อวุฒิเลิศ แห่ล้อม

การรับศีลล้างบาปแล้วก็ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นหรอก เมื่อผมมีเงิน ผมก็ยังคงสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า และมีเซ็กส์ เพื่อหวังว่าความเศร้าโศกในชีวิต ซึ่งถูกกระหน่ำด้วยโรค OCD มันจะได้หายไปจากชีวิตของผมเสียที

ชีวิตของผมกลับมาพังอีกครั้งเมื่อเงินผมหมด บริษัทผมเจ๊ง เพื่อนหาย และ โรค OCD ก็เป็นมากขึ้น

เย็นวันอาทิตย์หลังเสร็จมิสซาพี่คนหนึ่งที่ผมคุ้นตา แต่ไม่เคยคุยกัน เดินเข้ามาหาผมและยื่นใบปลิวให้ บนนั้นมีข้อความเรียบง่ายว่า "เชิญรับพระพรการรักษาโรคโดยพระคุณเจ้าประธาน ศรีดารุณศีล" ผมเงยหน้ามาอีกที พี่เขาก็ขึ้นรถกะบะสีขาวอ่านข้อความข้างรถได้ว่า คณะวินเซนต์เดอปอล

ผมลังเล แต่ที่สุดผมก็พาตัวเองมายืนอยู่ต่อหน้าพระคุณเจ้าประธาน เงยหน้าไปเห็นแต่ฝ่ามือของพระคุณเจ้าที่ยื่นมาปรกเหนือหัวผม ในขณะที่ผมชำเลืองมองร่างของป้าข้าง ๆ ที่เมื่อกี้แกโงนเงน จนล้มลงไปนอนแช่อยู่กับพื้นของวัดนักบุญกรรมกรยอแซฟเรียบร้อย

อิหยังวะ ? เป็นไปได้ด้วยเหรอ อุปทานหมู่แน่ ๆ แล้วเสียงภาวนาของพระคุณเจ้าก็เริ่มดังขึ้น แต่เหมือนแทงเข้าไปในหัวของผม แล้วก็ทำเอาผมสะดุ้งลืมตาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เพราะใครเอาน้ำร้อนมาสาดหัวผม แต่ว่างเปล่า มีแค่เสียงพระคุณเจ้ากับฝ่ามือใหญ่ ๆ เบอร์นั้นที่อีกนิดเดียว คือ ประคบหน้าผมแล้ว ผมแปลกใจแต่เก็บอาการแล้วหลับตา

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว น้ำร้อน ๆ นั้นกลับเข้ามา แต่ตอนนี้อยู่ในหัวของผม ไหลลงผ่านใบหน้า ไปหลังคอ ลงไปที่หลังอย่างรวดเร็ว แล้วก็ร้อนวนวูบวาบอยู่ที่เอว ซึ่งเป็นจุดที่เนื้องอกผมอาศัยอยู่

ผมเรียนรู้จากประสบการณ์ที่เคยได้พบพระองค์แล้วครั้งหนึ่ง และตอนนี้จิตวิญญาณผมได้เจอพระองค์อีกครั้ง พระจิตเจ้า ผมวางใจและตัดสินใจปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามที่พระองค์ต้องการ น้ำร้อนนั้นก็ไหลลงไปที่ขาและวนกลับขึ้นมาที่หลังแต่รุนแรงเหมือนน้ำที่ปั่นในถังซักผ้า แล้วก็ไหลย้อนขึ้นไปที่หัวของผม แต่ครั้งนี้กระชาก ผมสัมผัสได้ถึงแรงกระชากที่เกิดขึ้นกับร่างกายของผม จนผมเซ

ยังไม่ทันจะตั้งหลักคิดว่า "จบแล้วใช่ไหม ?" พระจิตเจ้าก็สาดกลับพระองค์เข้ามาที่หัวผมอีกครั้ง แรงกว่าเดิม รอบที่สอง รอบที่สาม รอบที่สี่ จนไม่รู้ว่ากี่รอบกันแล้ว และผมก็รู้ตัวแล้วว่า พอเถอะ ผมไม่ไหวที่จะประครองร่างกายในท่ายืนพนมมือแล้วหละ กล้ามเนื้อตัวผมกระปรกกระเปรี้ยไปหมด ทั้งมึนหัว เวียนหัว ตัวสั่น ยังไม่ทันจะจำอะไรได้ต่อ .. ผมก็รู้ตัวว่าผมไม่ไหวแล้ว หัวจะฟาดพื้นก็ช่างมันเถอะ ผมปล่อยตัวเองล้มลงไปเลย

ผมรู้ตัวอีกที แต่ตาหนักมาก สติผมบอกตัวเองว่า ผมนอนลงแช่พื้นเหมือนป้าข้าง ๆ แล้วหละ ผมพยายามจะลุกขึ้นแบบไม่ลืมตา เพราะอายคนอื่นที่มานอนอยู่ตรงนี้ แต่ความรู้สึก คือ มือมันอยู่ในท่าพนมเหมือนเดิมอยู่แล้วประกบแน่นอีกต่างหาก พยายามจะบังคับกล้ามเนื้อตัวเอง แต่มันไม่เป็นไปดั่งใจ เหมือนร่างกายไม่ใช่ของผมอีกแล้ว ผมก็พยายามงัดสู้กับตัวเอง แต่แล้วก็สั่น อยู่ ๆ ผมก็สั่นไปทั้งตัวโดยเฉพาะส่วนหลังหดเกร็งไปมา สั่นทั้งที่นอนอยู่นั่นแหละ ไม่ได้หนาว แต่ร่างกายนี้มันสั่นเอง ผมจำช่วงเวลานี้ได้ เพราะผมอายเขา ทำไมต้องสั่น ยิ่งคิดห้ามก็ยิ่งสั่น สั่นจนผมไม่รู้ว่าคนอื่นเขามองว่า ผมชักหรือเปล่า

ในใจผมก็คิดว่าทำอย่างไรดี ก็เลยคิดว่าปล่อยให้เป็นไปตามพระทัยพระองค์เถอะ ผมก็นอนรับรู้การสั่นของร่างกายนี้ไป อยากสั่นเท่าไหร่ เชิญ ผมจะนอนอยู่แบบนี้แหละ

ผมนอนสั่นอยู่นานไม่รู้กี่นาที จนอาการสั่นลดลง จนหยุดสั่น แล้วก็กลับมาสามารถบังคับกล้ามเนื้อตัวเองได้ และถึงจะลุกขึ้นมาเองได้แต่ก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากเลย ผมพาตัวเองเดินเหมือนคนหมดแรงกลับมาที่นั่ง ผมเห็นประตูวัดปิด ผู้เข้าร่วมคนอื่นซึ่งส่วนใหญ่สูงอายุ ยังคงนั่งสวดสายประคำไม่หยุดเลย และไม่มีใครถามผมเลยว่าเป็นอย่างไร เหมือนกับทุกคนได้เคยเห็นเรื่องแบบนี้จนชินตา

กว่าจะมาเป็นเว็บไซต์ได้ในวันนี้

พันธกิจของคาทอลิกไทยแลนด์

ประโยชน์ที่คุณจะได้รับจากคาทอลิกไทยแลนด์

สนับสนุนบริจาคช่วยเหลือเว็บไซต์

ติดต่อคาทอลิกไทยแลนด์